از فرازهای مهم توقیعی از امام عصر (عج) ، خطاب به جناب علی بن محمد سیمری ، مساله ی خبردادن ازظهور مدعیان دروغین است.

دورغ پردازانی نابکار، که با معرفی نمودن خویش ، به جای "رهبر حقیقی" ، اراده انحراف مسیر واقعی هدایت و گمراهی وظلالت انسانها را می نمایند. تا بدین ترتیب آنها را از شاهراه روشن هدایت به پس کوچه های تاریک ظلالت بکشانند.

بی تردید آنگونه که وجود هدایتگران راستین در زندگی انسان ، - انسانی که در سپردن راه پر پیچ و خم زندگی ناتوان است و درمانده و سقوطش در پرتگاه های هلاکت و نابودی ، بدون وجود راهنما ضروری و حتمی است –بسیار لازم ومفید می باشد . نیز وجود فریب کارانی که با قصد تخریب عقاید حقه ، خود را درلباس اصل جا می زنند، بسیار خطرناک و گمراه کننده است.

لذا ، امام عصر ( عج) بلافاصله پس از آنکه آگاهی های لازم را درزمینه پایان گرفتن دوران نیابت خاصه و شروع غیبت کبری به آخرین نایب خویش می دهند، سخن از مساله ی اخلال در رهبری به میان می آورند و مشت دروغ گویان افترا زنی را باز می کنند که خود را به جای امام و نماینده او معرفی می نمایند:

"وسیاتی لشیعتی من یدعی المشاهده،الا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهوکذاب مفتر"

"... و به زودی برای شیعیانم کسانی ظاهر خواهند شد که ادعای مشاهده ی مرا خواهند نمود، آگاه باشید هرکس قبل ازخروج سفیانی و صیحه ی آسمانی چنین ادعایی بنماید ، مسلما دروغگو و افترا زننده است."

وبدین ترتیب ،اهمیت ویژه رهبری و نقش مخرب دروغ گویان و فریب کاران ،در کلام امام جلوه نموده است .فریب کارانی همچون شلمغانی،شریعی،حسین بن منصورحلاج و...

تارخ غیبت کبری ، نمونه هائی از این افراد را به خود دیده است . کسانی که به طمع مال و جاه و یا برخاسته با اشاره بیگانه و استعمارگران غرب ، ادعای دروغین "بابیت " و یا " مهدویت " خویش راعرضه کردند و گروهی را فریفته و به دور خویش جمع آوردند.

اما از آنجا که حجت های رسای الهی پیوسته در کار است و هدایت و راه یابی مردمان پیوسته در کف اقتدار الهی است که ،- " ان علینا للهدی " ، " هدایت مردمان بر ماست "، سوره لیل ، آیه 11-دست فریب ایشان را نمایانده تا انسان های حق جو راه باطل نپویند و باطل بر حق چیره نشود.

از اینان یکی «علی محمد» نام ، فرزند «میرزا رضای بزاز» در شیراز ، بیش از صد وشص

ت سال پیش ، ظاهر شد و به سن 25 سالگی ادعای بابیت امام عصر (عج) نمود و اینکه بنده ای از بندگان و نماینده ای از نمایندگان آن حضرت است و بدین گونه مصداق دیگری گشت بر گروه " دروغ گویان افترا زننده" ای که امام عصر (عج) در توقیع خویش پیدایش آنان را آگاهی داده بودند.

بعد ها که زمینه را مناسب یافت ، در گوشه و کنار آثارش ، ادعایی دیگر نمود و مقام خویش را به « مهدویت » ، « رسالت » و حتی سرانجام «الوهیت » بالا برد.

زمینه های گوناگون –بویژه دست های بیگانه و استعمار- سبب گشت که این مرام ، همچون همتاهای دیگرش در فراموشخانه تاریخ ، راه نابودی سریع را نپیماید و بعد ها از حلقوم افرادی دیگر نغمه های جدیدتری را سازکند.

چهره هایی چون « میرزا حسینعلی نوری» و فرزندش « عباس افندی» و نوه دختری عباس افندی ، با نام «شوقی افندی».